Meer dan een jaar kon ik niet doen wat ik het allerliefste doe: op pad met mijn camera. Een blessure gooide alles in de war. Maar tussen frustratie, revalidatie en eindeloze fysio-oefeningen door, groeide er iets anders, iets dat ik niet had zien aankomen.
Dit is mijn verhaal
Het afgelopen jaar is anders gelopen dan ik had gedacht. Geen volle dagen met mijn camera in de stad, geen spontane ritjes naar plekken die ik nog wilde vastleggen. In plaats daarvan zat ik vooral thuis, met mijn been omhoog. Een blessure die in eerste instantie simpel leek, bleek allesbehalve dat. Dokters, verkeerde diagnoses, fysiotherapeuten, orthopeden, second opinions. Je kent het wel: steeds denk je dat je er bijna bent, en dan begint het weer van voren af aan. Urenlang trainen, sterker worden, terugvallen, opnieuw beginnen.
Het was frustrerend. Zeker als fotograaf, want fotograferen is bewegen. Het is lopen, kijken, ontdekken. En dat ging niet. En juist dan merk je hoe belangrijk het voor je is.
Maar het gekke is: die tijd stilzitten heeft me ook iets gebracht. Ik kon eindelijk werken aan Edwin Fotografeert in plaats van alleen erin. En dat heeft me door die periode heen geholpen. Ik heb mijn webshop volledig opnieuw ingericht en uitgebreid. Een nieuwe website gebouwd, mijn SEO aangepakt, een nieuw logo ontworpen, een frisse huisstijl. Ik ben begonnen met bloggen -iets wat ik al lang wilde- en ik heb mooie samenwerkingen opgezet, onder andere met BOL.com en Amsterdam Cadeau. En als kers op de taart mocht ik een campagne doen met FC Utrecht, waarbij mijn werk werd gebruikt voor de presentatie van het nieuwe shirt.
Dat waren de dingen die me op de been hielden, letterlijk en figuurlijk. De dagen dat ik niet kon lopen, kon ik wel bouwen. En dat deed ik.
En nu, na meer dan een jaar, ben ik eindelijk weer een beetje terug. Niet zoals eerst, nog niet, maar ik kan weer op pad met mijn camera. Tijdens mijn vakantie op Tenerife voelde ik dat voor het eerst weer. Voorzichtig, met een lijstje van plekken waar ik heen wilde, zonder te overdrijven. De voorpret, het plannen, het zoeken naar het juiste licht: ik had het zo gemist. En toen ik daar stond, camera in mijn hand, voelde ik het weer: dit is wat ik het liefst doe.
Het is nog maar het begin, maar het voelt goed om weer te bewegen. Om weer te kijken, te fotograferen, te creëren. En misschien is dat wel de belangrijkste les van dit alles: soms moet je even stilstaan om weer vooruit te kunnen.
De komende tijd ga ik stap voor stap weer meer doen. Meer fotograferen, meer maken, meer delen. En wie weet – misschien wordt dit wel mijn mooiste comeback tot nu toe.